#6: Portugese cultuur

Boa tarde (goedemiddag) lieve lezers,

Na een poosje van de radar te zijn verdwenen is ‘Stappie On Tour’ weer terug op het wereldwijde web. Ik heb net nogal druk gehad de afgelopen weken en wanneer ik wel tijd had, had ik geen zin en vaak ook geen energie om een blog te schrijven. Bovendien begin ik aardig te wennen aan de daginvullingen hier en beleef ik weinig nieuws. Natuurlijk zijn de dingen die ik beleef wel spannend en zeer leerzaam, maar om dingen dubbel te vertellen lijkt me wat overdreven.

Desalniettemin zijn er wel een aantal dingen die ik graag met jullie wil delen. Ik wil deze blog niet alleen gebruiken om jullie een kijkje te kunnen geven in mijn leven  hier, maar ook zodat ik mijn ervaringen voor mezelf eens even op een rijtje kan zetten. Het schrijven van een blog geeft me stof tot nadenken en maakt dat ik bepaalde situaties en de gevoelens  die daar bij horen goed kan onderscheiden en relativeren.

Eerst wat algemeen, maar wel goed nieuws: ik voel me nog steeds goed hier, heb geen spijt van mijn keuze en het dagelijks leven hier begint steeds meer op ‘mijn thuis’ te lijken. Dit is erg goed nieuws, want zo lang ik Valthermond als mijn thuis blijf zien, gaat het gemis van mijn thuis niet weg. Dit klinkt gek, maar het gemis van thuis, van Valthermond en de routine van mijn leventje daar, maakt dat ik me neerslachtig en down voel en verlangens krijg om naar huis te gaan. Maar ook in die situaties weet ik me tot nu toe goed stand te houden en de reden voor ogen te houden waarom ik hier ben. Dit is uiteraard niet op eigen kracht, because ‘I can do anything, through Christ who strengthens me’.

Het straatwerk in Lissabon gaat uiteraard door en ik leer steeds beter de taal, de mensen en de werkwijze kennen. Elke woensdag en vrijdag gaat er een team van vier personen naar Sétubal om daar hetzelfde werk te doen. Ik hoop dat ik de komende week daar ook voor ingeroosterd word, want ik ben erg benieuwd hoe dat is. In Sétubal bezoeken we ook de terminale afdeling van een ziekenhuis waar we met patiënten praten die niet lang meer te leven hebben. Hier zie ik ontzettend naar uit en ik hoop dat ik jullie hier meer over kan vertellen in mijn volgende blog.

Gister hadden we een vergadering van het koffiehuis ‘Café Convivio’, wat zoiets betekent als ‘café samenzijn’.  We hadden deze vergadering in één van de centrums van Teen Challenge in een stadje genaamd Castanheira de Ribatejo. Dit is een prachtig centrum met hele mooie huizen zoals je ziet in de vakantiemagazines. Het terrein is erg groot en ze hebben er heel veel dieren. (zie foto’s) Paarden en pony’s, vechtkippen (schijnt normaal in Portugal te zijn), een hondenopvang en een ezel. Ik mocht een rondje rijden op de ezel, maar de foto’s daarvan zijn te beschamend om te tonen hihi. Het lukte me niet goed om er op te komen en de ezel begon al te lopen terwijl ik nog niet goed zat, dus ik viel er steeds weer af. Zie je het al voor je? Uiteindelijk lukte het me om rechtop te zitten, maar net op dat moment liep de ezel onder een boom door waardoor ik tegen een tak aan knalde en weer op de grond lag. Iedereen lach in een deuk natuurlijk en ik voelde me net Bassie. De vergadering was op zich interessant, maar we zijn niet aan daadwerkelijke acties toe gekomen, omdat we te lang hebben gepraat over andere dingen. Dit zijn nou typisch de Portugezen.

Dit brengt me op een idee. Jullie vinden het vast leuk om wat van andere culturen te proeven, dus ik zal wat feitjes opnoemen wat ik tot nu geleerd heb van de Portugezen hier.

1.       De Portugezen nemen het niet heel nauw met de tijd. Wanneer er gezegd wordt dat we om twee uur vertrekken naar Lissabon kun je er van uit gaan dat het kwart over twee wordt. Naar de kerk om kwart voor tien? Zorg dat je tien uur klaar bent. Blijkbaar hebben ze hier ook een ‘Drents Kwartiertje’. De dienst begint om half elf, maar het is hier hartstikke normaal dat er om elf uur nog wat lui binnen komen. Ik dacht dat wij erg waren.

2.       Als jij zo’n figuur bent die flink loopt te klagen na een preek van 40 minuten, kom dan niet naar Portugal. De preken hier duren minstens een uur en vaak is er iemand die van te voren een ‘introductie’ geeft van 20 minuten en na afloop een ‘conclusie’ van 30 minuten. De definitie van introductie en conclusie is hier blijkbaar nogal anders.

3.       De Portugezen hebben volgens mij nog nooit gehoord van sfeerverlichting. Wanneer het donker is buiten en je zit lekker op de bank een filmpje te kijken, moet je het doen met de gezelligheid van een TL-lamp.

Een ander voorbeeld van de Portugese cultuur waar ik aanzienlijk meer moeite mee heb dan bovenstaande, is dat van stopwoorden. De mensen hier gebruiken ontzettend vaak de naam van God of Jezus. Wanneer ze iets leuk of lekker vinden, ergens niet op kunnen komen, moe zijn, een uitspraak grappig vinden, enzovoort, zeggen ze “Meu Deus” (Mijn God), Jésus of op z’n Engels Jesus Christ. Ik heb afgelopen vrijdag tijdens het moment om dingen te delen de stoute schoenen aangetrokken en dit aangekaart. Ik heb gezegd dat het naar mijn mening zo makkelijk gezegd wordt zonder dat er bij nagedacht wordt, terwijl we wel de naam van God aanroepen. En God is niet alleen onze Vader die we ‘papa’ mogen noemen, maar hij is ook een heilig en rechtvaardig God. Een God die zo heilig is dat Mozes nadat hij alleen nog maar Gods achterkant had gezien, zijn gezicht moest bedekken omdat hij zo straalde. Nou, dit hakte er nogal in bij de groep. Ik kreeg gelukkig alle begrip en mij werd uitgelegd dat het cultuurgebonden is en dat ze er geen kwaad mee bedoelen. Dit was voor mij natuurlijk al wel duidelijk, maar ik wilde dat ze er eens over na zouden gaan denken waarom ze het zeiden en of het nodig was om te zeggen. Als het cultuurgebonden is, betekent dat dan dat zij het ook moeten zeggen? Wij als christenen zouden ons toch juist bewust moeten zijn van de heilige naam van God? Het gevolg was in elk geval dat er een discussie ontstond die voor flink wat stemverheffingen zou zorgen, omdat sommigen het met mij eens waren en anderen niet. Ik kreeg veel bedankjes van mensen voor het aankaarten van dit onderwerp en anderen probeerden me uit te leggen dat ze er geen kwaad in zien.

Ik was best zenuwachtig van te voren, maar ik denk dat het goed was voor het team en dat ik een bijdrage heb geleverd aan de groei van het team. Ik las van te voren in de Bijbel het stuk van het lichaam van Christus in 1 Kor. 12 en ik zat er al over na te denken om het aan te kaarten, maar toen ik dat las wist ik het zeker. Als team van christenen die ook nog eens samen onder één dak wonen is het belangrijk om dit soort dingen aan te kaarten, juist omdat we het lichaam van Christus zijn.

Ik merk nu dat er meer over nagedacht wordt. Het voelt een klein beetje als de middelbare school. Wanneer mijn klasgenoten vloekten waar ik bij was, ging het van ‘ssst, ze is gelovig’. Wanneer iemand hier het nu zegt waar ik bij ben, is er zo’n awkward stilte en soms zeggen ze sorry. Hopelijk verandert dit gauw, want ik wil dat ze het niet zeggen omdat ze het niet meer willen zeggen en niet omdat ik het niet leuk vind.

Goed, ik denk dat de blog lang genoeg is geworden. Kijk allemaal even naar de foto’s die ik heb toegevoegd en tot de volgende keer!

Gods zegen en veel liefs!

Ps. Vanaf morgenmiddag tot en met dinsdagavond ben op 'retreat' en kan ik niet reageren op smsjes o.i.d. die ik krijg. Het is een periode waarin we ons terugtrekken om volledig de aandacht op God te kunnen vestigen. Je kunt me wel gewoon een smsje sturen als je me zou willen feliciteren, maar ik antwoord niet.