#9: Cucujães en Charlie&Ruub

Goeiedag eem lieve vrienden!

Opnieuw heb ik de energie en motivatie weten te bemachtigen om een nieuwe blog te schrijven. De weken gaan ongelofelijk snel. De dagen vliegen als een straaljager aan mij voorbij. Ik kan bijna niet geloven dat ik over drie weken alweer thuis ben! Dit is daarom wellicht mijn laatste blog, dus ga er maar even goed voor zitten.

Twee weken geleden kreeg ik de kans om voor tien dagen in het vrouwencentrum van Teen Challenge in Cucujães (een klein dorpje dichtbij de op één na grootste stad van Portugal: Porto) te verblijven om daar een ervaring op te doen en nieuwe dingen te leren. Dit was een erg bijzondere ervaring om verschillende redenen. Allereerst ben ik ‘de vrouw in het algemeen’ een excuses schuldig. Ik geef toe dat het beeld wat ik had bij de stereotype vrouw, voor de duidelijkheid: mijzelf dus niet meegerekend, nogal negatief was. De vrouw was in mijn opinie lui, verwend en bang om hun nagels te breken en modder op hun kleren te krijgen. Beste vrouw, mijn oprechte excuses voor deze onterechte aanname! Misschien zijn veel vrouwen zo, maar de vrouwen in het programma in Cucujães absoluut niet. Deze vrouwen weten van aanpakken!

Het centrum is een grote boerderij met varkens, geiten, kippen, eenden, konijnen, een koe, een hond en een kat (zie foto's). De vrouwen zijn verantwoordelijk voor het onderhoud van deze dieren en hun hokken. Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel even twee keer na moest denken of ik wel met m’n nette schoenen en schone handen in het hok van de varkens wilde stappen.. Maar nee, deze vrouwen doen het gewoon. Laarzen aan en aan de slag! Zo mag ik het zien!

Ik mocht de eenden en kippen voeren. Dit was leuk, want wanneer je fluit op een bepaalde melodie komen ze achter je aan lopen. Eenden zijn gemene dieren, want ze pikken de veren van de kippen af om al het eten te krijgen. Bijna alle kippen waren kaal rondom hun nek en rug. Erg zielig.

Twee dagen nadat ik me heb zitten verwonderen over hoe leuk deze dieren zijn had ik één van de eenden die ik gevoerd heb op m’n bord. Gek idee, maar hij was verrukkelijk. Nog gekker is dat ik één van de jonge konijntjes heb geknuffeld en ik die later ook op m’n bord had liggen. Ook van de varkens en kippen gaat er zo nu en dan één onder het mes, maar dat heb ik niet mee gemaakt. Maar goed, dat is het hele concept. Zoveel mogelijk profijt hebben van de middelen die er beschikbaar zijn. De pakketjes vlees die je zo gemakkelijk uit het schap in de supermarkt pakt komen natuurlijk ook ergens weg. Dit gaf wel wat stof tot nadenken.

Op de laatste dag voor mijn vertrek hebben ze een grap met me uitgehaald. Ik ben er gigantisch in getrapt en begrijp nog steeds niet hoe ik niet in heb kunnen zien dat het een grap was met alle aanwijzingen die ik aan had kunnen zien komen. Waarschuwing vooraf: zorg ervoor dat je stevig op een stoel zit, want je valt er door al het lachen vast vanaf. Er werd tegen mij gezegd dat elke zaterdag de varkens gewassen moeten worden en of ik wel wilde helpen. Ik dacht bij mezelf ‘wie wast er nou varkens’, maar goed wat heb ik in te brengen, dus ik stemde toe. Ik trek m’n oude kleren aan en door een stuk of zes vrouwen in nette kleren en allemaal aan het giechelen (aanwijzing 1) gevolgd loop ik naar de varkens. Ik krijg een natte theedoek zonder zeep (aanwijzing 2) en krijg een korte demonstratie hoe ik de varkens behoor te wassen. Ik stap vervolgens het hok binnen en begin de varkens te wassen. Achter me hoor ik gelach (aanwijzing 3), maar ik blijf m’n best doen. De varkens lopen alle kanten op en ik krijg ze niet goed te pakken. Ze bijten me in de voeten en handdoek en maken een lawaai van heb ik jou daar. Het moet een hilarisch spektakel geweest zijn. Plotseling zie ik dat ik gefilmd wordt (aanwijzing 4) en ik blijf maar denken dat ik gefilmd wordt omdat ik dit voor de eerste keer doe en ik het nog niet goed onder de knie heb. Na ongeveer tien minuten vertellen ze me dat het een grap is en stellen ze me de vraag: ‘wie wast er nou varkens?’. Op dat moment kon ik wel door de grond zakken van schaamte, maar gelukkig zag ik de humor ervan in en kon ik er flink om lachen. Zelf bij het typen van deze blog betrap ik mezelf op het hebben van een flinke glimlach. 

Ik heb nu niet alleen op het gebied van varkens wassen wat ervaring, maar ook hoe het is om met verslaafde vrouwen te werken. Ik had tot dusver alleen nog maar met mannen gewerkt. Het is interessant om de verschillen te leren kennen. En dat zijn er nogal wat. Vrouwen zijn harde werkers en zien het werk liggen. Mannen daarentegen hebben continue begeleiding nodig of voor je het weet liggen ze op de bank te chillen. Aan de andere kant zijn vrouwen grote roddelkonten en lossen mannen geschillen vaak wat makkelijker op (nogal zwart/wit, but you get my point). Beide kanten hebben z’n charmes.

Dan even wat ander leuk nieuws. Vorige week heb ik bezoek gehad van Karel en Ruben! Ik vond het ontzettend leuk om hun weer te zien. We hadden twee dagen samen en die hebben we goed besteed. We zijn lekker uit eten geweest, we hebben Lissabon gezien en het kasteel Saint Jorge (zie foto’s). Ook hebben ze het team ontmoet dinsdagavond in het koffiehuis. Dit moment voelde als een soort ‘matrix-moment’ voor mij. Twee figuren in een wereld van mij die niet thuishoren op de plek waar ze waren. Geteleporteerd uit een andere wereld van mij. Het beeld van mijn werkplek met Karel en Ruben daarin klopte niet. Maar goed, het was echt super tof om ze weer te zien. Heb m’n batterij weer op kunnen laden met wat knuffels en kusjes.

Ik zit me te bedenken of er nog meer interessants is om te vertellen, maar dat is er niet echt. Ik zie er naar uit om naar huis te gaan en aan de rest van m’n leven te beginnen na deze geweldige ervaring. Toch ontdek ik in mezelf een melancholisch gevoel bij de gedachte dat ik een plek verlaat waar ik een half jaar heb geleefd. Het team hier is erg speciaal voor me geworden en ik kan me niet voorstellen dat zoiets zomaar over gaat.

Maar goed, de techniek en sociale media tegenwoordig biedt veel mogelijkheden. En ach, de tickets van Easyjet hebben de prijs van een ritje Utrecht op en neer, dus dat valt nog te overzien. Eerst maar eens weer wennen aan m’n eigen kikkerlandje!

Lieve vrienden en familie, ik mis jullie en zie uit naar ons weerzien! Ik zie uit naar de diensten in mijn eigen Baptisten Gemeente Valthermond, naar de repetities en huiskring en vooral het gezellig samenzijn met al mijn broers en zussen! Wauw! Tot snel!

Gods zegen, heel veel liefs en tot snel!

Jessica

Hebreeën 12:1-2 ‘Welnu dan, laten ook wij, nu wij door zo'n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt. En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechterhand van de troon van God.’