#8 Becoming a native..

Bom dia lieve lezers,

Zie hier: een nieuwe blog! Ik hoop van ganser harte dat jullie een klein sprongetje gemaakt hebben bij het lezen van de mail of post op Facebook over een nieuwe blog en dat jullie nog steeds geïnteresseerd zijn in wat ik te beleven heb hier in Portugal. Ik hoop dat ik elke blog-volger heb kunnen zien en spreken in de kerstvakantie toen ik Nederland was.

Die drie weken heb ik als zeer prettig ervaren. Het was heel fijn om weer eventjes terug op m’n eigen stekkie te zijn. Pas dan leer je de ‘normale’ dingen te waarderen. De eerste hap Hollandse jong belegen kaas op het vertrouwde weitebrood voerde mij meteen naar hogere sferen. Het knuffelen met mijn lieve Sjonnie (kat), mijn eigen bed, de lekkere rooibosthee, de Senseo die in twee tellen gezet is, de heerlijke ALDI-wijn en een goede douchestraal met altijd de juiste temperatuur heb ik nu meer dan ooit leren waarderen. En last, but certainly not least, mijn familie, vrienden en mijn eigen kereltje. Het was even wachten op Schiphol (ik was vroeg en zij waren laat..), maar toen zij daar dan eindelijk de bocht om kwamen werd ik vervuld met blijdschap.

Het hebben van lieve en zorgzame familie en vrienden is onmisbaar. Het is zeer aan te raden om veelvuldig het liedje van Garth Brooks in praktijk te brengen. ‘If tomorrow never comes, will she know how much I loved her? Is the love I gave her in the past, gonna be enough to last?’ Denk daar maar eens over na. Uiteraard kan 'she' vervangen worden door him, of her, of they, etc.
In elk geval, ik heb erg genoten van de kerstdagen en het voelde binnen no-time weer lekker vertrouwd in de gemeente. Hartelijk dank daarvoor! Ik heb genoeg tijd gehad om uit te rusten en even geestelijk en lichamelijk op adem te komen.

Voor de terugreis waren daar mijn goede vrienden om me naar Schiphol te brengen en hier in Lissabon werd ik opgewacht door een teamlid. Dik voor mekaar dus! Wel jammer dat de sandwiches in het vliegtuig niet te kanen zijn. Sorry Easyjet, maar voor vijf euro serveer je toch geen brood van voor de Tweede Wereldoorlog zo droog als het is? Nou ja, de prijs van m’n ticket maakt het weer even.

Het is een poosje geleden sinds mijn laatste blog, maar heel veel nieuws onder de zon is er eigenlijk niet. Helaas zijn we gestopt met het straatwerk wat we deden in Sétubal. Dit vond ik persoonlijk misschien wel de leukste dagen. De staat is gestopt met het subsidiëren ervan en dus konden we het niet meer betalen. Wel zijn we een nieuw project gestart: de gevangenis van Lissabon. Ontzettend jammer dat ik daar niet naar toe kan. Alleen Toni, de baas, en iemand anders gaan elke donderdagmorgen. Meer mogen er niet toegelaten worden. Bovendien ben ik een jonge vrouw en ja, mannen in de gevangenis die geen vrouwen zien.. Maar goed, dat gaat erg goed en de gesprekken die ze hebben zijn erg bijzonder! Bovendien hebben zowel Toni als Belmiro in die gevangenis gezeten en kennen ze dus best nog wel wat mannen. Wat een getuigenis heb je dan te vertellen zeg! Dat je op vrijwillige basis terug gaat naar de gevangenis waar je zelf gezeten hebt om de mannen daar van God te vertellen.

Ook zijn er nogal wat mensen weg bij Operation Joshua en ook is er wat bij gekomen. Eén vrouw en twee mannen zijn nieuw. Heb nog steeds mijn eigen kamer gelukkig! Moet alleen de plee delen nu, maar dat is niet zo erg hihi. In totaal zijn we nu met 13, inclusief Toni en Zézinha.

Voor de rest gaat het straatwerk in Lissabon gewoon door en daar wordt resultaat mee geboekt. Niet zozeer met nieuwe opnames in het programma helaas, maar wel met het leggen van nieuwe contacten en het vinden van nieuwe plaatsen om naar toe te gaan. In het foto album kun je wat foto’s zien van een verlaten warenhuis wat we bezocht hebben. Toevallig was er iemand die net op het punt stond heroïne te gaan roken en mij toestemming gaf om foto’s te maken. Dit was heroïne in de vorm van zwarte teer, de meest gebruikte vorm. Men legt het op een stukje aluminiumfolie om het vervolgens te smelten zodat de damp ervan opgerookt kan worden. Het is nogal een kunst om het onder de knie te krijgen, dus begin er maar niet aan. ;)

Inmiddels heb ik de Portugese taal zo goed onder de knie, dat ik de meeste, weliswaar oppervlakkige, gesprekken in het Portugees voer. Wanneer het gesprek wat serieuzer wordt, roep ik er iemand bij zodat deze kan vertalen wat ik niet begrijp en ook vanwege de waarheid van het gezegde ‘twee weten meer dan één’. Ik heb gemerkt dat ik niet veel zinnen nodig heb om de mensen te prikkelen. Vaak is oprechte interesse in hoe ze denken al genoeg om een goed gesprek te hebben. De kunst is om vooral veel te luisteren, maar het gesprek wel te blijven lijden. Op de één of andere manier bezitten verslaafden de kunst om het gesprek te overheersen waardoor de ingang om het zaadje te planten vaak uitblijft. Dat is jammer en het gesprek verliest zijn waarde.

Zoals jullie uiteraard weten leer ik hier ontzettend veel. Uiteraard doe ik niet alleen ervaring van onschatbare waarde op voor mijn werkveld. Ik leer veel over mezelf, over mijn kwaliteiten en over de dingen waar ik nog wel wat aan mag werken. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik iemand was met veel geduld, maar zet mij op een stoel om de hele middag de ritsen van de spijkerbroeken los te peuteren zodat deze vervolgens weer gebruikt kunnen worden voor het maken van nieuwe dingen en ik verlies mijn geduld. Maar goed, dan is daar die stem van ons pabbe in mijn hoofd die zegt ‘NIET ROPPEN’ en dan gaat het wel weer. Maar zonder gekheid, ik ben nog steeds heel veel aan het leren. Over de Bijbel, over de principes van het leven, over de grote verschillen in cultuur en hoe wij ons als christenen daarin behoren te gedragen. Daar heb ik veel over na gedacht. Wij behoren immers ook tot een andere cultuur dan die van ons eigen land. De ‘Kingdomculture’ noem ik het maar. Deze cultuur moet onze eerste prioriteit hebben. De vraag ‘hoe hou ik me als christen staande in een cultuur die niet van mij is’, vind ik erg interessant. ‘This world is not my home, I’m just passing through.’

De cultuurverschillen zijn voor mij nog steeds erg sterk en moeilijk om mee om te gaan. De Portugezen komen nog steeds altijd te laat en nog steeds gebruiken ze de naam van God te pas en te onpas. Toch heb ik voor mezelf het besluit genomen om me aan te passen aan de dingen waarin ik me aan kan passen, maar ik zorg er nog steeds voor dat ik altijd wat vroeger ben dan de afgesproken tijd en ik gebruik de naam van God alleen maar wanneer ik over of met Hem praat. Ach, en wat al het geknuffel en gekus wat ze hier doen, daar heb ik me dan maar in aan te passen.

Ik sluit mijn blog af met nog wat gekke weetjes over de Portugese cultuur.

- De Portugezen zijn gek op soep. Bij elke lunch wordt soep geserveerd, die vervolgens niet voor, maar na de maaltijd gegeten wordt. Alle soep is dik en gebonden, behalve de ‘canga’ (kippensoep) die gegeten wordt wanneer je ziek bent. Zelfs de McDonald’s serveert verschillende soorten gebonden soep.
- Portugezen zijn grote voetbalfans. Een eeuwigdurende strijd voor mensen uit omgeving Lissabon is Sporting vs. Benfica. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: Christiano Ronaldo is de beste voetballer ter wereld en wordt hoog verheven door iedereen. Spreek geen kwaad woord over hem tegenover een rasechte, vooral mannelijke, Portugees!
- De nationale delicatesse hier is ver boven alle andere, Pasteis de Boleis. Dit is een soort gebakje van bladerdeeg gevuld met een soort room en een gekarameliseerde bovenkant. DE-LI-CI-OUS! Origineel behoor je ze te eten met poedersuiker en kaneel. De exemplaren die het verdienen de naam Pasteis de Boleis te dragen worden gemaakt in één fabriek/restaurant in Lissabon in aantallen van zo’n 10.000 per dag. Al het andere is namaak en heet daarom Pastel de Nata.

Okee, dit is voldoende voor nu. Veel liefs en Gods zegen!

Jessica

Ps. Van de week hadden we hier een Nederlands stel op bezoek. Jan en Marja van stichting Traveling Light. Zij bezoeken op eigen kosten de verschillende Teen Challenge centra in Europa en zetten projecten op om geld te verdienen voor deze instellingen! Als je tijd hebt, kijk dan even op hun site, janenmarja.blogspot.com, en misschien zit er een project voor bij waar jij wel een bijdrage aan zou willen leveren. Galaten 6:9 ‘Laten wij niet moe worden goed te doen, want te zijner tijd zullen wij oogsten, als wij het niet opgeven’.